زنِ مهاجری که از یاد رفت

پیشانی‎اش گره خورده با زبانی که از سَرِ خط شروع می شود.
نقطه‌ای که فرسوده است.
اما به تمامِ رهگذران، لبخند می‏زند، ریز و نم نم.
اتفاقی کوچک، اما دلنشین.
زنِ زیبایی، چشمان درخشانش را هدیه می‏کند. 
در ابتدای قلبی که از تماشا خسته است. 
دستهایش فرسوده است و رودی از میانشان نمی‎گذرد.
یک دقیقه درنگ، تا افسونِ مدونِ زن مهاجر.
هوا هم چنان سوز دارد و زن مهاجر، سازِ رفتن.
کمی تا مادر شدن فاصله دارد.
گام برمی دارد، اما سخت و کوچک، 
کودکش را فرا می خواند، تا خدا چشمانش را بیابد. 
خاموشی سنگین واژها، باد را می لرزاند و دهانِ واژه‌ها، بیگانه با زبانش.
دامن بلندش، اصالت معناست و چین زلفش، شورِ ممتد خورشیدِ دریا.
تا ساحل غبارآلودِ زمستان راهی نمانده، 
زمان از یاد رفته است.
شامگاهِ زمستان، تمام خواهد شد و صدای کودکی، 
شکوهِ شعری روشن از مادری که در باد رفته است.
یک فانوس و تابش آفتابی نیمه، 
که مزرعه را در گیسوی کودک، اتفاقی نو خواهد شد.
زنِ مهاجر، نباید برود.
باید قرار گیرد، در بی‏قراری تب‏دارِ قلبش،
زن مهاجر، در کومه‌ای آرام می‏گیرد.
و کودکی، که ماه آسمانش می‌‎شود، در آرامشِ لطیفِ سبزِ آغوش.
عطری که بوی نارنجستان را به یادش آورد.
لبخندی روشن، روی اولین پیراهنی که به رنگِ چشم‌هایش می‌درخشد.
مواج و مداوم، 
همه جا بوی نارنجی بهشت می‎دهد، 
گویا نامش هم گیسو خواهد بود، مواج و مداوم.
 
معصومه محمدی سیف