باد

اول عذر میخواهم از همه یِ اعضا ( چنانچه در این شعر و ارسال اشعار مشابه و غیره که در واکاوی ام اینجا ارائه میدهم _ شاید موضوعات سانسور گونه ای باشند ولی گریزی نیست و در مورد نقد و کارهای تحقیقی و غیره نباید راهشان را بست و صورت وضعیت را پاک نمود).
عارضم که شاید قدیمی های سایت در جریان باشند که سه چهار سال پیش تحقیقی در مورد آوردن مسائل جنسی در شعر شعرای پیشین و آن موضوعات در این سایت نگاشتم که یکی دو نفر ( اندیشه خشک) یقه پاره کردند که وا دینا، وا اجتماعا، وا سایتا، اینکه اینجا عضو جوان داریم و نباید اینگونه موارد واگویه گردد که نهایتا ظرف یکی دوساعت آن مقاله و تحقیق و منابع مورد استنادم به حاشیه رفت و حذف شد و...
امیدوارم امروز این موضوع به حاشیه نرود.( البته آن معلوم الحالان فکر کنم گردن خورد کرده اند و از این سایت خوب رفته اند).
عارضم که ادبیاتِ اروتیک یا مُجُون یا سکسوالیته( جنسی و شهوانی که بیشتر جنبه ی پند و نقد جامعه و در سیطره یِ هجویات هستند همواره چه در اشعار شعرای قدیم و معاصر،جزوِ خلل ناپذیرِ ادبیاتِ ملل و خصوصا کشور خودمان بوده و خواهند بود)
اشخاصی چون: سعدی،عبید زاکانی،مولوی،ایرج افشار، اخوان ثالث و فروغ( کمتر البته) و دیگران را بایست ستونِ ادبیاتِ هجوی اروتیک در ایران دانست که با مثالها و پندها و تعلیمات و نظم هایی در خور،مشکلاتِ اجتماع و فرهنگِ عامه ی برهه هایِ خویش را شناسانده اند.
اگر این نوع گفتمان را بکوبیم و نفی نماییم ( بایست شعرِ سعدی و عبید و ایرج افشار و انوری و کتاب الفیه و شلفیه و حتی هفت پیکر نظامی) را مُرده فرض نمود.
اینها و این موارد جزوِ انکارناپذیرِ ادبیات میباشند.


و من در بستر سوزناک آمیختن



جایی مهدی اخوان ثالث میگوید:


چون میهمان به سفرهٔ پر ناز و نعمتی
خواندی مرا به بستر وصل خودی، پری
هر جا دلم بخواهد من دست می‌برم
دیگر مگو: ببین به کجا دست می‌بری
با میهمان مگوی: بنوش این، منوش آن
ای میزبان که پر گل ناز است بسترت
بگذار مست مست بیفتم کنار تو
بگذار هر چه هست بنوشم ز ساغرت
هر جا دلم بخواهد، آری، چنین خوش است
باید درید هر چه شود بین ما حجاب
باید شکست هر چه شود سد راه وصل
دیوانه بود باید و مست و خوش و خراب
گه می‌چرم چو آهوی مستی، به دست و لب
در دشت گیسوی تو که صاف است و بی شکن
گه می‌پرم چو بلبل سرگشته با نگاه
بر گرد آن دو نو گل پنهان به پیرهن
هر جا دلم بخواهد، آری به شرم و شوق
دستم خزد به جانب پستان نرم تو
واندر دلم شکفته شود صد گل از غرور
چون به بنم آن دو گونهٔ گلگون ز شرم تو
تو خنده زن چو کبک، گریزنده چون غزال
من در پیت چو در پی آهو پلنگ مست
وانگه ترا بگیرم و دستان من روند
هر جا دلم بخواهد آری چنین خوش است
چشمان شاد گرسنه مستم دود حریص
بر پیکر برهنهٔ پر نور و صاف تو
بر مرمر ملایم جاندار و گرم تو
بر روی و ران و گردن و پستان و ناف تو
کم کم به شوق دست نوازش کشم بر آن
گلدیس پاک و پردگی نازپرورت
هر جا دلم بخواهد من دست می‌برم
ای میزبان که پر گل ناز است بسترت
تو شوخ پندگوی، به خشم و به ناز خوش
من مست پند نشنو، بی رحم، بی قرار
و آنگه دگر تو دانی و من، وین شب شگفت
وین کنج دنج و بستر خاموش و رازدار



شعر این بانو، مرزِ میانِ عشق و سکسوالیته،عطوفت و رنجِ زنانه گیست که در ابدیتِ دستها به نوازشهایِ باد پناه برده شده.( البته به وضوح در این شعر مرزشان هویدا نگردیده و درد و مسائلِ فمنیستی بیشتر چربیده است ولی از همین بـــــــسترهایِ خموش و خفته:
سخنهاست
تأمل هاست

چه کس میدانست
چه میگذرد اینجا
میان باد
میان من
میانِ ما


✍️ عیسی نصراللهی