رفاق

     رفاق

دو فرقه به هم   در   تقابل   ز   رای
                             همی در ستیز و شد از   هم   جدای
یکی    کُوس    ملی    گرایی    زدی
                             دگر   را  مذهب  به خاک     برتری
دو اندیشه ای در    تضاد ِ   به   هم
                              بدانسته  و  در  جَدَل بیش   و   کم
بسی  درد  دیدم   در    این   تفرقه
                            جدایی  ز هم    را     چنان     بارِقه
ز  اینرو   براندم    سُخُن     اینچنین
                             جهت بر رفاق  دو دیدگه   به    دین
که  لازم   و ملزوم  بر     هم     بُدی 
                              جدای    به    هم   را   نِمُود  ردی
شنو  از من ایدون  سُخُنهای راست
                              قلم  راندمی آنچه  را بر   سزاست

و چنین سرودم :

  منم   بر  نسب  پور  پارسی زبان
                           کنامم  ز شیران و  پیلتن   یلان
به یکتا  پرستی     ز    دیرینه گان
                           به  قبل عرب نور ایمان به  جان
رسولان  رب  را     بسی     یاوری
                            زکفر وحَرَج  برحذر زان   بری
به ایمان ،    و    امر    خداوندگار
                            همی درنیوش و  بدان    ماندگار
چو اسلام   آمد  بر این سرزمین
                            به  آخر نبی کیش تازه  و   دین
قوانین حق   جاری    و   استوار
                             ستم  بَر کَنَد  از  بَرّ  و روزگار  
بدان  دل   سپردم  پذیرای    آن
                            به یزدان پناهنده از دل  و   جان
به برتر    نظامی     ره     بندگی
                            گزیدم  و  بر  آن  نکو      زندگی  
ولیکن  چو تازی   نبودی    زبان
                            بسی  در  مَحَن تا کنم  درک    آن
چو مصحف ز یکتا  خداوندگار  
                            به  حرف  و زبان عرب بر   نگار
همه     هِمَتَم  جزم     آوردمی
                            کلام  خدای  را  به پارس     دری
سخن  از خدای را نیوشم بجان
                             نماند  ز  آن رمز  و رازی  نهان
نکاهد  ز  خُلَت چو   آرم   ندای
                              به پارسی زبان آیتی از   خدای
بسی حرمت آرم به جای بر نبی
                              و بر  خاندانی که  زو    ماندنی
درود خدای نیز   بر    وی   نثار
                              به اطهر  تبارش   ثنایی    قرار
ولیک حافظم بر  زبان و سُخُن
                              نسوزد  ز  آن  واژگانی ز   بُن
پس ایدون مراعشقبازی به رب
                               بِپارسی زبانست نه گفت عرب  
بخوانم  به پارسی خداوندگار
                               روانم  به یکتا   پرستی   قرار  
همه پارسیان اندراین ره بِپیش
                                  ز یاد خدای دل نماند   پریش

                                                  سعدیار