بوسه های آدیاباتیک( مجموعه ی سپید)

نگاهت میکنم
 شهر سرگیجه میگیرد
 قرص ماه  در آغوشت حل میشود

.
.
.


حالا بالشم  بوی آتش گرفته است،
بوی خون
بوی پر
.
.
.
بوی استخوان سوخته...



***



تمام جیبهای سرافونم را گشتم
نفسهای تنگ ساعت مچی را
حلقه های  پلاتین را
پلیور قرمزت را

 و دهان آبی شعرها را

 عطری نبود،
تا  مرا دوباره پیدا کند..


***

هزاران سالست
به عطر پیراهنت فکر میکنم
به بوسه های  غلیظ آسمان
به رژلب سرخابی سیر،
زیر آلاچیق نفسهایت

در شب میلاد ستاره ای فراآبی

.
.
.


فکر میکنم و میمیرم..



***


آتش مقدسی میان پیراهنت

بوسه میپاشم،
بوسه
بر داغهای گس لاله ی وحشی..


***




بر عطر پیراهنم
تیغ میروید
خورشید نیمه شب،
رسوایم میکند
 من میمانم وُ برف
و  خون گلهای کاغذی دستهایت..





***
میبوسمت
با لبهای بریده
میبوسمت،
و ماه سرخ
 میان تکه های آیینه تکثیر میشود..


***
تصویر یک سیاه زخم
روی بیلبوردهای خیابان لانه میکند
تو را دویده ام

زیر  بارانهای خونی شهر...


***

دامنم را میتکانم
اسبهای سفید میرمند
دوستت دارم،
آه، دوستت دارم
میان شیهه ی غریب  رویاها..

***





دوستت دارم
و این همه ی ماجرا نیست
چیزی از تو
در جبر جهانم،
جا مانده...


***



نخجیرگاه خسته ایست
جنگلهای سنگی بازوانت،
آوازهای گنگ زبان مادریم
روی خطوط ممتد نتهای کبود، جا میماند
گاهی
 مرا به لهجه ی خزانی چشمهایت
ترجمه کن..




***

 از منشور آبی دستهایت بیرون بزن
در تنم،
 زخمهای خزانی خوبیست
.
.
.
صخره های خونی سرخ
نغمه های وحشی رود
 و آوازهای  نرسیده ی دریا..