جنون کاروان

گلی خوشبو وزیبا چند روزیست
میان خانه دل لانه کرده
غزلبازی و ناز و عطر و بویش
 مرا ویرانه و دیوانه کرده
چونان پروانه می‌گردد به گردش
دل دیوانه و پروانه وارم
به امیدی که با گلخند نابش
سری بر شانه آن گل گذارم
در آغوش حریر عطر و نازش
به دل ابریشم احساس دارم
میان اطلس گلبرگهایش
نشانها از حریر یاس دارم
تب لبخندهای ترمه پوشش
غزلساز دل شوریده ی ماست
اگرچه بین نازش،گاه خاریست
که مهمان دل رنجیده ماست
گل من ناز کم کن که دل من
چو نیلوفر به دامانت تنیده
غزلپرداز جان عاشقم باش
که در عشق "تو گل"،بر لب رسیده
تو ای لیلی ترین لیلای مجنون!
جنونم را میان سینه جا کن
بلاگردان جان عاشق من!
 دل بیمار مجنون را دوا کن
نگار جام گردان دل من!
نگاهی کن جنون کاروان را
لبان تشنه اش را سیر گردان
گوارا کن کویری، تشنه جان را