ای که ببرده ای دلم عشوه چه باز میکنی
رو به همه عیان و من خوی به ناز میکنی
در غم هجر روی تو ناله که شد نوای من
لیک تو بی خبر ز من هلهله ساز میکنی
آتش داغ دوزخی نیست هراس جان من
بسکه زسوز هجر خود سینه گداز میکنی
بسته به طرح روی خودخال لب یگانه ای
سوزش جان و هر دلی شرع ومُجاز میکنی
تا که نشان چشم تو خاطر مُهر سجده گر
قبله به سوی روی خود ترک حجاز میکنی
بر تن و سینه میزنی زخمه مثال رهزنی
می زنی و ز خون دل غسل نماز میکنی
عشق نه دام خوش بسا عاقل بینوا رضا
لیک ز عشوه بند خود اهل مَجاز میکنی
عشق نه آن که هر دلی تابِ تحملش توان
از چه هران به کوی خود محرم راز میکنی
خوی و مرام عاشقی نیست گمان جفاگری
مانده ام آن کدام در راز و نیاز میکنی
من به کجا توان کجا نغمه چو بلبلان کجا
هرآن ولی ز عشق خود زخمه نواز میکنی
هر که ببسته دل به تو گشته رها ز عالمی
نیست شود دگر فرو آن که فراز میکنی
راه غمست دشتیا مقصد وصل کوی وی
ازچه به قیل وقال خود قصه دراز میکنی
دلنشین و زیبا بود