بلوط ای، تداعی گرِ بی کسیهای من...
بلوط ای،تو تسکینِ دلواپسیهای من...
چنان گسترانیدی آن سایه ات....
نفسهاو جانها بدادی، مسیحای من...
بلوط ای روایتگرِ قصه های شبم...
بلوط ای تو درمانگرِ غصه ها و تبم...
تو ای سایه سارِ قشنگِ، همه ایلمان...
شدی بی کس ای، یار خوش مشربم...
تو زخم تبرهای نامردمی بر تنت...
نشد هیچ کس همدم و مَرْهَمَتْ...
تو سایه فِکَنْدی سرِ خوب و بد ...
چه بی مزد بودی، به دور از مِنَّت...
به هرکس وُ ناکس بدادی پناه...
بریدند ، همه شاخه ها بی گناه...
فقط ماندی و بی صدا خم شدی...
همه نسلِ تو را، نمودند تباه...
به آن مالها سایبان می شدی...
به هر جغد شوم، آشیان می شدی...
به هر رهگذر، وُ به هر قافله...
چنان آسمان، مهربان می شدی...
دِلُمْ تنگِ او قامتِ چی کَمَر...
بمیرم وَ سی سایه ی زِرْ کَپَرْ...
هَمو دَهْسی که، شاخَه تَه بشکنه...
بیفته زمین، بشکنه او "تَوَرْ "...
بمان ای بلوط ای نماد عظیم...
بمان تا که فردا بپیچد شمیم...
سَر هَر"کَپَرْ" وُ مِنِ هَر "بِهون"...
همه بویِ"خِنْگِتْ"مِنِ هرحریم...
بمان ماندگار ،با تمام صلابت...
تو ای سایه سارِ عظیمِ نجابت...
بمان، قافله عزم رفتن نمود...
تو ای "دارِ وارُم" ، بکن استقامت...
✍🏻سید امان اله درخشانی...#
آبانماه 1395....
جالب و زیبا بود