سقوط

یک درد،
دو درد،
سه درد
نه...
گاهی تنها یک درد
از تو ویرانه می سازد
و آجر به آجر تا ریشه
 خرابت می کند
فرقی هم ندارد که 
یک قصر باشکوه باشی
یا یک کلبه تنگ و تاریک...
در و پنجره های قلبت را
از جا می کَند
و به مرور زمان قلبت یخ می زند
به طوری که دیگر هرکس و در
هر زمان دلش بخواهد
وارد شده و در نیمه راه
از پنجره خارج می شود...
درونت یک گودال عمیق
حفر می کند
آن چنان که خودت در خودت
سقوط می کنی...
و در آخر،
 همان درد
به تنهایی کاری می کند که
دردهایت را فراموش می کنی...