حکمت اندر حکایت

روباه و کلاغ
قصه بچگیهامان.
شنیدیم و خواندیمَش
مشق شبمان شدو
بارها نوشتیمَش
برای دادن نمره
حفظ کردن را یادمان دادند.
و معلم یادمان نداد
که آنها کنایه ای بودند!
بزرگ شدیم و گذشت.
هر بار از جنگل میگذرم
یا از راهی سبز
لابلای درختان دنبال زاغ و روباه ام
دنبال قالب پنیر!
مشکل انجاست که نکته را یادم ندادند
مقصر ذهن من نیست
راهی را میروم که انتخاب من نبود
خودم بعدها فهمیدم
روباه و زاغ کنایه از دو آدم بود
ساده لوح و چاپلوس!
راه بدون من انتخاب شده
ملکه ذهنم را دیگری ساخته 
نمیتوانم درکش کنم 
نمیشود ترکش کنم
بی هوا جنگل را نگاه میکنم!
ولی حکایت من هم بد نیست
حکمت اندر حکایت هم
خودش حکمتیست!
کودکی ام!. معلم راببخش
پدرو مادر را
بزرگترها را
خیلی چیزها
انتخاب تو نبود.