عطر بنفش

بیا، خدای خسته را
میان رنگهای خیس آشیانه ی خزر رها کنیم
کمند بی شراب آبها شویم
 به آتش غلیظ اقتدا کنیم
بیا ورای سالهای گنگ
سالهای سرد، عاقبت،
به امتلای خون گرم، پر کنیم، چاه سوگ جشن های ناخجسته را
رها کنیم
رها کنیم بالهای کوه بسته را
و خیز مومنانه ی  سرخفام نور را
مغربانه از زمان جدا کنیم

بیا
خلنگهای برفمرده را
تمام رنجهای ناشمرده را
رعشه های این کهنْ سرزمین زخم خورده را
سروهای غمفسرده را
به عطر بنفش عاشقانه میهمان کنیم
و نام پرنده های رسته از گناه مرگ را جاودان کنیم
.
.
.
به شعله ها سلام
به خنده های صامت سپید آشنا سلام
به رودهای نعره زن، به خاطرات این وطن
به کفر واژه ای، گسسته از بهشت مات بردگان تن سلام
به شور شهر شب
به رقص زوج و فرد کاجها
سقوط عنقریب تاجها
به لرزش قلم
به فریادهای فاش خفته در گلوی ما سلام.