واقعیت مذکور

این غیرواقعی است
بر این جسم واقعی
هر سو که رو کنی به کسی بر نمی خوری
اما فقط زمین و زمان و اهالی اش
کافی است تا به درونت فرو روی
آنوقت بر تلاطم عالم نظاره کن
برخوردهای پر از انفجار را
صحرای خشک غرق حیاتی مشوش است
جنگل به فکر لحظه ی یک بار دیدنت
هرجا درختی ایستاده قلم به دست
دریا وضو گرفته در دالان آفتاب
هر ذره خاک منتظر رشد متن سبز
مردم به فکر در به در کردنت به خواب
شهری خزیده در ته سوراخ خشم سفت
عالم پریشان از چرا دیر کردنت
فرقی میان ماه پر از انتظار باز
ماهی میان سفره ای سرشار نفی نور
کیهان خراب عطر پر از حرف نابت حیف
افکار هستی مست هر مهره دست توست
آشوب می شود به تن نرم ماده

ما خود گناه خویش به محضور بودنیم

می بارد از زمان که چرا چشم بسته ای
می ترسد از وقتی که نگاهش نمی کنی
این زندگی تسلیم میشود که تورا باز گیرد از
عمق حقیقتی که به خود ذکر می شوی