بهانه ی دلتنگب

شعرهایم
بهانه ی دلتنگی ست
تا شاید
در انتهای روزمرگی هایت
و از پس انبوه خستگی ات
در خلسه ی نوشیدن چای
پشت مینای خیس
از باران یاد
مرا درنگی کنی
زیر لب بخندی
و باز نبودنت را
در محو بازتابت
از حوض زلال خاطرم
به دست ابر و باد
به رخ دلتنگی ام کشی
تا بیش از پیش
آفتابگردان تنهایی ام
به شوق چشمهایت
همچنان استوار
خورشید را
در تب انتظار
غرور آمیز و سربه زیر
تاب آورد
که جز اینش انتظار نیست...

 بوته