حسرت خواب

می گذشتم یک شب
با کسی کز مکنت
همچو قارون می ماند
در گذار از یک پارک
ناگهان وقفه به راهش افتاد
نگهش خیره به خماری بود
که به یک لا مقوای کثیفی خفته
دست را بالش خود ساخته و
غرق در رویا بود
همچنان خیره به خمار 
کنارش بنشست
من که بی تاب شدم از حالش
گفتمش این چه نگاهیست بگو
چه در او می بینی
کاین چنین حیرانی
آهی از عمق وجودش برخاست
گفتش آرام به من،می دانی
آرزویی دارم
که شبی را یکسر
همچو این مست
بخوابم تا صبح...