یارِ تزیینی

آنقَدَر ناز دارد انگاری که دو تخمِ دوزرده داده مرا
آنقدر امر می کند گویی که سه تا مردِ برده داده مرا

هر که یکبار دیده ایشان را توی اندیشه اش یقین دارد
که زمینِ هزار هکتاری در دهاتِ اَبرده داده مرا

روزها درد می کشم حتی نیمه شبها به گریه می افتم
جای آغوش، تخت خوابی که وسطش داره نرده داده مرا

جمله بندیِ شعرهایم را از کرامات خویش می داند
گاه ماضی و گاه مستقبل؛ بس که با جمله وعده داده مرا

حکمتش گرچه مبهم است ولی باز هم شکر می کنم که خدا
یارِ غیرِ مفید و تزیینی مثل والانِ پرده داده مرا...

 

مهدی صادقی مود

 

گفتی که به جبرانِ چهل سال غمت

هرآنچه بخواهی پس از این می دهمت

یارب، به فدای بابِ لطف و کرَمت...

پس کو لبِ آب و می ناب و صنمت؟

 

مهدی صادقی مود