بيا كه مست آن شدم

بي توچگونه من دگراين شب خودسحركنم

سفره تهي زعشق توغصه دراين جگركنم

راه گلوكه بسته شد ، دل ازغم توخسته شد

اين شب بي فروغِ خود ، با چه بهانه سركنم

راز ِدرونِ سينه ام ، اين همه برملا مكن

خلسه شده نگاه من ، ديده چگونه تركنم

تيشه مزن به ريشه ام ،  برتنِ بيقرارِ من

گرنشوي تومرهمم ،  خاك دگر به سر كنم

تاب نيارداين دلم ،  ماندن وُ غصه خوردنم

جاده طويل وُپرخطر، پس به كجا سفر كنم

ضجه زند زبان من ، بسته شده كلامِ من

واژه به واژه غم شده ،  فكرتورا اگر كنم

شعشعِ اين آتش تو ،  خيمه زده به دامنم

باچه توان دوزخ خود، خموش وُبي اثركنم

طاير ِفرخنده توئي ،  وامق وُدرمانده منم

بيا كه مست آن شوم، به ديده ات نظر كنم