روزهایم رنگ ِ خوبی ، باخته
جاده را تا شهرِ غم پرداخته
شهرِ "چاقوهای خونین دل" کنون
سردیِ بی حد به جان افراخته ...
روز ِ خوبی داشتن اندر فراق
کار ِ سختی گشته ، "سوز و ساخته"
راهرو بر لشکرِ زرپوش ِ صبح
چشم ِ شه گون ِ فلق "سان" تاخته
ابرها بی همّت اند و ناامید
منتظر بر خنده ات دل باخته ......
مرغِ آمین ِ دعایت قلب ِ من
بر اجابت صَدتپش چون فاخته
کنگره گویان به کو ؟ کو؟ یی نفیر
بیرقِ ابهام پُرسان آخته ...
بی تو ماندن نیست در قاموس ِ دل
هستم از هست ِ تو بودن یافته ...
پی نوشت :
دلم را وطن
دریاست
از صدای دلش
هستی ام پیداست