دگردیسی

درخت ها رستاخیز هر ساله اند 
انسان هم  پوست می اندازد 
دوره دور ریختن افکار پوسیده ست 
زمان نخواهد ایستاد 
حقیقت بی شرم و  بی پرده ست 
زمین آبستن زایش خورشید است 
کور سو های روشنایی بزرگ‌ در راهند
بیغوله نشینانِ این چاله های متعفن سالهاست که گمراهند
از نور گریرانند چشمهای معتاد به تاریکی 
هر قدر که پا بفشاری    
هر چه چشمهایت را تنگ تر کنی 
هر کاری کنی 
خورشید طلوع خواهد کرد 
این سد شکستنی ست
سیلاب تمام گنداب ها را خواهد شست
این روزهای خالی  رفتنی ست 
رستاخیز اندیشه ها رسیده 
از فراز کوهها و گردنه ها 
سپیده شکوهمندانه تلالو میزند 
زمان دگر دیسی ست 
آغاز پایان هرزانگی ست 
کِرمها بجنبید 
وقت پروانگی ست
 
کوروش فلاح نژاد / تابستان ۹۶