گل...

گل بی مرام خوش بو!

که به عنبر و سمن زدی کنایه

من و شهد بی مرامی !

چه عسل؟!

چه تلخ کردی تو فضای آشیانه

به سمن زدم اشاره

که تو ماه پاره پاره!

تو بگو به نو گل ما

که نبود راه و چاره

این حکایتی که گفتی این ترانه ای که خواندی..

و صبور میشود باز

دل بی قرار و عاشق

به امید صبح فردا

من پیاده تو سواره

گل نرجس گل نرجس

شبی از دلم گذر کن من گلایه ها سرودم

که ندیدی

نه شنیدی

به خدا چنین گلایه

:

بزن از عدم تو رگ هام

ببر از دلم تو فریاد

که نصیبم فقط آه است و قرارم شده لاله

مثل چشمان شقایق

گل نرجس؟!

به فدای رخ زیبای تو این عالم خاکی که تو در عرش خدا هم

به یقین دلبر اوصیا و اولیا و انبیای حق لا یزالی

گل نرجس ؟!

تو اگر جلوه کنی

فرش قدومت شود این خرقه و عمامه و دستار

شود جمله فریاد زمین : آجرک الله

که آمد به زمین یوسف زهرا

چه زیباست ولی باز هم این جمعه ندیدم گل رویت

نشنیدم که کسی پرده به دستش بزند داد در این کعبه ی بی داد:

انا

بقیة الله

.

.

.

چرا شرحه ی این زخم که تا مرز قلوب همه رفته ست

کسی را به تحرک نزده

یا نشده عزم محیا شدن از بهر ظهورت... به کسی جزم>؟؟؟؟؟؟!

که ای منتظران

تا من و تو منتظر اینگونه نشینیم

نه اسبی کند او زین

و نه فریاد زند جمعه موعود به گوش من و تو نغمه ی لاهوت...

پ ن: آری ما باید شرایط ظهور را فراهم کنیم ولی نه با اشاعه فحشا یا کمک به ظالم و ...

سید رضا موسوی 10/12/85

                                                                          و من الله التوفیق