سودا

تو آغوشی مهیا کن ،چو اشکی می چکد ما را

گریبان را صدف ساز و گـُهر کن اشک شیدا را

طلوع شمس عشق ِتو ، منیت دور کرد از من

چو گرما که کند تبخیر ، اول سطح دریا را

نباشد گر دمی عشقت ، ز خود برخاستن هایم

چو موج افتد همانجایی که از جا می کــَنــَد پا را

مرا امیال گوناگون تجلی یافت در وصلت

که هم تاری و هم پودی ،حریر هر تمنا را

مترس از آخر ره چون ، نهادی خشت اول کج

که دیواری که کج باشد نمی بیند ثریا را

بیا و با دل عاشق بمان یکدم که در هجرت

چنان شمعی، ز هم پاشد سرشکم جمله اجزا را

مده دیدار را وعده ، که دور از وهم و پندارم

کسی باقی نماندست و ضمانت نیست فردا را

رضا هرگز ز یک سودا ، نیابی لذت آنجا که

طمع بر لذت رفته مهیا کرده سودا را