بیقراری

درنبودت بادلم ابربهاری گریه کرد
شمع بی پروانه با چشم انتظاری گریه کرد
تاتبرها لرزه بر باغ دلم  انداختند
خون چکیدازدیده ی بلبل قناری گریه کرد
هرچه شاعرهست دراین شهردرگیرتواند
هرکسی از تو سرود وباسه تاری گریه کرد
درتمام قومها زیبایی ات گل کرده است
درنبودت کرد وترک وبختیاری گریه کرد
من که مجنون توام صبروتحمل تا به کی؟
در غمت لیلای عشقم، بردباری گریه کرد
چشم مست ودلربایت شهر شاعرپروریست
صدغزل گل کردوباچشم نگاری گریه کرد
ازهمانروزی که رفتی درجدایی باغریب
بیقراری بغض کردوغمگساری گریه کرد