خانه ی امن

خانه ی من امن است

آن قَدَر امن

      که یک قمری مادر

                   به پس پنجره اش

لانه ای ساخته است

پیچکی گیسوی خود را

          به لب نرده به صد ناز و غرور

رج به رج بافته است

و کسی نیست

            که با پس زدن پرده ی آن

بیم آن داشته باشم

که نگاهی ز سر حرص و هوس

به درون حرم انداخته است

آن قَدَر امن

        که خود را بغل پر مهرش

آن چنان افکندم

که برید از همه ی خلق جهان پیوندم

آه گویی که در این امنیت ژرف

کمی...

      اندکی

          قدر سر سوزن و کاه

من در آغوشِ  پر از امنیت و پاک

 چنان روی پگاه

                 گوییا در بندم

*

این جهان بی رحم است

و من آن گونه که گویی

که زنی ترسویم

(چه بگویم؟

           همه دانند که من

                       زنم و ترسویم!)

درِ این خانه ی امن

یا که از ترس همان قمری مادر

یا که از بیم ورودِ سرِ آن پیچک سبز

                               همه ی پنجره ها

                                          به جهان می بندم

و بر این امنیت و تنهایی

          با نجابت به رخ آینه ها

              خیره ام بر ضربان سخن لبخندم