نفخه عشق خدا؛ حسین

ای ساقی عشاق، بود از عشق تو جانم
چون آتشی درباد، سرمست و پریشانم
من جان بگذارم بفدایت، اندر طبق دل
دل بود کجا؟ دوست! آنهم به تو باختم
چون نای به نوایم، در دشت بلایت
ای نفخه عشق، نغمه یِ چنگ خدایم
این خیل که از عشق، به غلامیت رسیدند
صد آه ام ازین کاروان هم که بماندم
از باد ازل زلف تو بر چرخ فشان شد
خوش آنکه رسید و من آویخته بماندم
ای جام هو الظاهر و ای مظهر باطن
رخشی به کرم کن؛ که ره خانه بیایم
در موجم و‌ گرداب حائل به شبی تار
 ای ناجی اسرع ، الغوث! به غیاثم
من جان  ندهم  جز، اندر قــدم تو
 اینست ثمر عمرم وجز این نخواهم
دون است صفت من، ولی نور خدارا
حسین است مرا سرور، و من رند چنانم.