این همه ناز مکن

این همه ناز مکن ای بت عیّار به راه

تا نسازی دل و دین همه ی خلق تباه

گرچه از زُهد بری نیست دل و دیده مرا

آتش وسوسه خیزد به دل از دست نگاه

رخنه ی برق نگاهت به دل خسته نشُد

بجز از راه نظر بازی این چشم دغا

مکن این جلوه گری رونق خورشید مبر

مَشِکن شیشه ی دل را که بُوَد سخت گناه

دل من خون خورَد از شوق نگاهت که نشد

تا بدین سو نگری در طپش آری دل ما

گر همین سنگدلی پیشه نمایی نه عجب

دل" فریاد" شود غرقه به دریای شما