چها کشیدند

آنها که  سوز دلم هرگز ندیدند

بیهوده از دلم وفا بریدند

پیوند وفای منو جانان

نا دیده گرفتند وپریدند

در دام فکند ند شدند جمع

 از دام فتاده خود رمید ند

مادر چه کنم که عاشقی را

خواند ند فسون بمن دمیدند

من بی گنه بی خبر زعالم

من رو سیه و آنها رو سپید ند

هر جا که ملا ل درد و غم بود

ز بهر منو دلم خرید ند

چشمم ندید جمال جانان

کانجا که همه بر او مریدند

آنها که به غم شدند راضی

آخر به مراد خود رسیدند

با نوحه سرائی های بیدل