فانوس

میگفت که من صدای یک پنجره ام 
من باد ِ سپیدموی یک منظره ام 
میگفت که عکس ِ کودکی هایم را 
او پیر کند میان ِ هر خاطره ام... 
... 
با یک چمدان، شعر سیاه آمده ام 
هیزم شده واژه های این شبکده ام 
تاریک تر از همیشه شد خانه ی من 
امشب رگ ِ دفتر ِ خودم را زده ام!
... 
باید که طلوع دیگری ­:«باید شب» 
از مهکده های سرخ می آید شب 
خورشید : سر بریده ای خواهد شد ... 
از کوه سقوط میکند ...شاید شب 
... 
 یک روز تمام چوبه ها ، دست به دست 
خواهند نوشت : 
گردن ِ مرگ شکست... 
گویند که با گلوی فریادی سرخ 
آن مرد ، دهان ِ دار را خواهد بست 
... 
با مهکده های حیله آمیخته ای 
بر نور ، غبار تیرگی ریخته ای 
در خاطره های روشنی ، جای چراغ 
یک سایه به سقف خانه آویخته ای 
... 
افسوس شب ستاره آویز نماند 
حتی ره برگه های پاییز نماند 
همواره کنار قلب ، «تنهایی» بود 
انگار میان سایه او نیز نماند 
...
ای پنجره های بسته فانوس شوید 
با شبزده های مرده ناقوس شوید 
خواب از سر من پریده خفاش صفت 
در دود سیاه روز کابوس شوید

فرشید افکاری