نگاران

وصل و وصال جانان به بود از بهاران
عطر خوش نگاران به ز شمیم باران
لعل لبش چو دُر است در نظر خلایق
زلف سیاهش ای جان چون رخ بحر عمان
صحبت او چه سحریست کز سبب بیانش
زنده شود وجودم همچو دل گیاهان
ملک وجود ما را عشوه ی او بگیرد
آه و فغان بیارید زین ستم سواران
به که صبا به هر شب با خبری ز یارم
شاد کند دلم را چون چنگ زهره سازان
بلبل اگر تو نالی گل به رخش بناز
ناز گلان فریب است چون یم ِ در بیابان