کیش و مات

به نام حق/
سلام خدمت نازنین دوست عزیزم،آقا سینایِ

پس از نیما یوشیج که بسیاری از تابو های زبان شکسته شد،با ظهور شاعرانی از قبیل سیمین بهبهانی و حسین منزوی،روزگار جدیدی در کلاسیک معاصر آغاز شد...به طوری که حسین منزوی در مقدمه طولانی از شوکران شکر میگوید،به نظر من،نیمای شعر کلاسیک سیمین بهبهانیست..
اما نوگرایی به این جا ختم نشد...از طرفی در آثار کلاسیک شاعران جددیدی ظهور کردند از جمله محمد علی بهمنی و نمونه های افراطی تری در دهه هشتاد و نود شبیه سید مهدی موسوی!
قبل تر از آن هم نمونه های افراط دیده شده بود که عده ای کلا خواستند بحث را عوض کنند وتعریف شعر را طور دیگری ارائه بدهند که با چاشنی اندکی نادانی بر پیکره ی این آثار تاختند که در این مقال نمیگنجد...
قطعه ی کیش و مات،از نمونه آثاریست که زبان معاصر متعادلی دارد...نه از کلمات ظاهرا مدرنیسم و باطنا دور از قوای شاعرانگی بهره جسته ونه از کلمات منسوخ قرون وسطی!
از این جهت باید به شاعرش تبریک گفت که زبان شعر را به خوبی میشناسد و استادانه به واژه چینی میپردازد به طوری که نه سیخ بسوزد نه کباب!
آغاز این قطعه با بیان نتیجه ای شروع میشود یا به عبارتی داستانی که از آخر به اول می آید و طبق انتظار،باید تا آخر رعایت شود که باتوجه به ویژگی های شعر این اتفاق به خوبی رخ داده.
شاعر ابتدا مضرات سرسری وابسته شدن را بیان میدارد،سپس ماقبل آنرا بیان میکند...
وجود همه ی زیبایی های آغازین از صنایع ادبی گرقته تا تصویر سازی های ملموس،خواننده را مجاب به ادامه ی راه میکند...
فقط یک مسئله عرض کنم که سرسری هم وابسته نشوید،باز دردسر دارد
بیت دوم شعر را که خودتان گفته اید تابع مرموزی دارد چشم معشوق،اما بنده تابع دل شاعر را سیسنوسی تصور کردم
بیت بیت این شعر پر است از زیبایی های ادبی و زبان قاصر از بیان همه ی آن ها...
تلمیحات به جا،واج آرایی های مناسب،مراعات های نیک و ترکیبات مبتکرانه ایجاد هارومونی گسیخت ناپذیری!! را داده اند که باید به شاعرش تبریک گفت...

عرض را زیاده نمیکنم که ابطال موجب ملال است..بیت آخر بسیار چسبید...
ممنونم از خلق این زیبایی
درپناه حضرت حق