رد پایم را باد

ردِ پایم را باد
برد تا کوچِ درخت
من پیِ دیدنِ خود
رفته بودم
سرِحوض

و به ماهی هایِ بی خبر از دریا

نامه دادم از آن بارانی

که افق می آرد

پسِ اندیشه ی باد

و غزل هایِ مرا می غرد

ماهیِ حوض غریبانه به من می خندد

و من آرام تر از باغچه ام

دلِ من صید شدست با باران

ابر این خانه مرا می دزدد

و کمی بالاتر

سرِ جالیز کسی

سبزترین خاطره را می خواند

دستِ ماهی دستم

من پیِ کوچه ی دریا جاری

چه کسی خواهد خواند

غزلِ رفتنِ من