مرگ شعرم

در سکوت...

 می خوانم همه ی ماتِ  نگاه  بیگناهت را

و آه ، آه ...

بر سیاهی ِ شب می افکنم همه سکوت تو را

تا رنگ گیرد ...

سیاهی از پس رویا ..

کو مرا به  دام افکند .

 دام ِ آن نگاهی که ، در دلم چو طوفانی

از خودم رها گرداند .

از خودم به تو آویخت .

از خودم به چشم تو ...

چون سفر به رختخوابم

از پس یکی  تبعید .

*

نرم نرم  میپاشم واژگان شعرم را

در ترنم  اشکم ...

 در نهایتِ راهی ، کو نفس به خاک افتد.

چون شقایقی در خون ...

از پسِ تگرگِ مرگ .

چون شرار رگهایم

درتسلط  خنجر.

*

رنگ رنگ میگریم...

 همه سرخی رگانم  را

تا سپیده دم ...

ایمان بیاورد بر ولادت یک نور...

در هم آغوشی من با ...

استقامت ِ فریاد!

*

..............

بر جای جای این شب تار...

همچو پوست یک شب تاب ،

برگ برگ ِ شعرم را...

از دیده ام  رها کرده

بر ستارگان خموشِ کنج ِ کویر

وه...

چه غمگنانه میپوشم  !!؟

....چه اندُهانه میبخشم !!!؟

1390/6/20