زيباي من

سلام بر زيباترينم،من در تاریکی مطلقی از وحشت صدای زوزه ی باد نشسته ام،امید دیدارتو مرا مجنون و دیوانه کرده است،با هر تپش از سوي قلبم تو را ياد ميكنم،تو بي شك،نبض دقايق زندگي ام شده اي،اتش عشق تو کوک اتش افروز ساز دل من را سازگار کرده،و،در  میان ان همه ارامش و ذکرنام تو،ترسي مرا بلرزه در مي آورد،نبودنت،تمام را تهي ميكند،روياي هميشگيم،تو دليل فرار از تمام خواستن هايم هستي،عشق من،در پس این افروختگی تصویر چشمان تو ارامشی از جنس بادهای نسیم به دلم ميدهد،و چه سخت اما چه اسان تو تمام وجودم را تسخیر کرده ای!