سرو خرامان

ای سرو خرامان

-      - - -

ای سرو خرامان که شتابان به گذاری

آخر ز چه بر دلشده ات رحم نداری

نازم قلمی را که چنین نقش نمودست

باید به چنان دست و قلم بوسه بباری

دریای نگاهت چه پر از شوق حیاتست

با سایه ی سبزت شده دریا به کناری

تا چند به دامت بنشینم که در آیی

صیاد چرا می شود از صید فراری

تا چند ز قیقاج کشد تیر نگاهت

دل پاره شد از چشم تو آهوی تتاری

از مهر تو خیزد سخنم ورنه چه دانم

آداب سرود و غزل همچو قناری

گر صبر کنم همچو رهی سخت نماید

تا عشوه کنی هیچ تحمل نگذاری

ور باز نشینم به رهت اخم نمایی

جانا چه کنم تا که مرا در نظر آری

آخر ز غمت خسته بمیرم نظری کن

ای کاش که امروز مرا دل بسپاری