غزل هفدهم

سلام بر حضرت مهر و اندیشه بانو هوشیاری بزرگوار خوبید مهربان ... از اینکه شمارا به عشق می خوانم بسیار مسرورم
قلمتانرا را دوست دارم و دیگاهم را در باب نقد شاید برای شما و دیگر دوستان گفتم...
خودتان را ناراحت نکنید که نقد نکردند !!
متاسفانه وقتی می گویم نقد کنید انگار از دماغ فیل افتادن یا فکر می کنند ما و سایت و شاعر احتیاج به نقدشان داریم اشتباه می کنید مثل همیشه ... ببنید نه به شما و نه به نقدتان نیز نداریم اگر می گویم حرف بزنید یا نقدی کنید که بار علمی و اندیشه ای تان بالا برد ورنه.. تو جیب ما و سایت چیزی نمی رود الا منفعت ش برای خودتان و شخصیت ادبیاتی تان بر می گردد که برایش تلاش می کنید نه ما
اینهارا گفتم چون در شعر قبلی تان دیدم گلمند بودید با اینکه از شما خواسته بودند که گزینه نقدرا باز بگذارید و فریاد کردید که نقد کنید باز نکردن!!
بگذاریم.... اما دیدگاهم را درباب نقد اجمالی می گویم چون سبک و سیاق نوشته هایم افراغ اندیشه است و با کلاسیک و غزل فرق می کنند و دیدگاه ویژه ای دارم نسبت به سرودن که عرض کردم بارها و هیچ دشمنی هم با کلاسیک سرایان ندارم و همیشه مورد حمایت من بودند و هستند و اتفاقا همینکه حمایت می کنم سریع ناجوانمردان پیدایشان می شود که چگونه شاعر را دلسرد کنند ...\

و اما... در باب نقد
حس شعر که به مخاطب رسید ـــ
نیم بیشتری از نقد منتقدین وارد نیست براثر!
بعد از آن تحلیلی می ماند بر اندیشه صاحب شعر و اثر...
که باز نیمی بیشتر از آن وارد نیست ...
چون خیلی وقت ها بوده شاعر به چیز دیگر فکر کرده و منتقد به چیز دیگر ..
و در نهایت و لیس اخرن کم آخرش ماند که بیشتر ناقدان و اهل نقد این کار را به وفور انجام میدهند و در خمش گیر کردن و می کنند و در جا می زنند.....
و آن شمردن تعداد هجا و ردیف و قافیه شعر است که ساعت های مینشینند و حرف می زنند و دل خوش می کنند.. قهر می کنند.. جبهه می گیرند و دیگری متهم به بی سوادی و نفهمی می کنند
به نظر این خادم
نقد شعر شاعر نزد خدا هست و بس .

موفق و سر بلند و باشید و پیروز