فردا

فردا

 . . . .

هوا امروز توفانیست

وسرما است و تاریکی

 درونم آتش و رویم کبود از سردی دنیا

 نمی خواهم ببینم

آذرخش پر ز وحشت را

 و بیزارم از آوای مهیب رعد جانفرسا 

که ناخن می کشد بر صفحه ی دل ها

چنان می بارد این باران

که گویی وقت تنگ است تا ببارد

اشک غمگینی دنیا را به دامانم

 افقها رنگ خون دارند

و خورشیدست درمانده

 به زیر ابرهای تیره ی زاییده از بطن شقاوتها

 و من بر سنگ بی حسی و رخوت

پای از گل ها برون دارم

 و بر این تک درخت پیش رویم

دسته ای از زاغ ها آواز می خوانند:

دریا میشود اینجا

دریا میشود اینجا

کنون سر در گریبانم

و با چشمی گریزان از افق ها یی که خونینند

به روی سنگ لغزانم

 من از آب و تلاطم ها گریزانم

به روی سنگ می مانم

 ولی

 فردا چه خواهد شد

من از فردا و فرداها

هراسانم

هراسانم

. . . . .

دکتر علی حیدری معاف13881009