توهّم

ای‌که چشمت به سیاهی وبه طعم شکلات
از لبان تو  ،  بپاشد، همه جا قند و نبات
آبرو  یافته  در  سایه ی   ابروی   تو أم
شبنم غنچه ی  مژگان  شما ، آب حیات
تو نشان دادی از آن ثروت زیبایی خود
لحظه‌ای​،روی خوشی،سوی من از بهر زکات
ناگهان حول برم داشت که «من هم هستم»
در خیالات خودم شهر شد این کوره دهات
مثل فرهاد ،  زدم تیشه به دل ، تا که زنم
از  کویر دل خود ، تا دلت از عشق ، قنات
هر چه پل پشت سرم بود ، خرابش کردم
بستم از هر طرفی سوی خودم راه نجات
شانه ام زخمی و از درد به خود پیچیدم
زیر  این  بار  توهّم  ،  به  ستون فقرات
خواستم  تا  دل  پژمرده  به رونق برسد
شد غزل سکه ی بازار ، در این کهنه بساط
عرضه کردم به شما شعر خودم فرمودید:
ای به گور  پدرِ هر چه سرودی صلوات!