شاید هزار بار..شعر سپید

صبح فنجان لبهای ترا سر میکشم

که دلم له رفته

آغوش بوسه ائی

که نفس نفس میزنم

نه پس میزنم

می لمباند هیکل شب

در برابرم

پشت سر

روبه رو

زانو زده است

با چشمانی که دوخته میشود به تنم

سر می خورد

می لغزد

روی حره پنجره دلم

یک پا بالا یک پا پا ئین

تا ریشه های

 شیره جانم را میک بزند

لرزش لبهایم

که از تمشک لبهایت سیراب شده

 روی تنم می لغزد

می ایستد نفس تازه میکند

میکارد دانه درونم

وبعد صدای جیق طفلی

بیگناه بدونه  عشق