توجه بفرمایید که شعر از زبان "حلب" گفته شده،نه شاعر!
چون-من-حلب!
زِ بِدِ حادثه درگیر خرابی شده ای؟!
تو زِ شوق از تهِ دل جذب سرابی شده ای
و چو آغشته بخون این تن بیچاره ی من
گور از کودک بیچاره به خوابی شده ای؟
تو زِ وحشتزده کودک، که بیاورده پناه..
سرش آوار-چنانی که عذابی-شده ای؟
و چو گنجشکِ پریشان و هراسان شده ای
-به دو چنگال خشم-گیرِ عقابی شده ای؟
و زِ وحشت وَ جنون-حادثه ی گندِ بشر-...
نَفَست تنگ زِ باروت-حسابی-شده ای
تو چو بازیچه به دستانِ شیاطینِ قَدَر...
وَ به یکباره نیست چون که حبابی شده ای؟
تو به جای پریدنِ پرندگان به سما...
پُرِ موشک زِ عدو،-پهنه ی آبی- شده ای؟
وَ زِ گَندِ بشر و بوی زشتِ امّاره...
پُرِ هر مزبله از کام زُبابی شده ای؟
هله! ای جانشینِ خالقِ نیکویی و مهر
تو چو بیچاره من،آشفته ی خوابی شده ای؟
و چو شاعر غمِ این حادثه افتاده به دل؟
جگرت سوخته؟دل را چو کبابی شده ای؟
تو چو من شهر، حلب، که خود چو آوار شده..
پرِکشتار وجنون،پر زِخرابی شده ای؟