پرستو

 عاشقا حال که مَستیم ز پیمانه ی خویش

خیز فریاد کنیم از دل دیوانه ی خویش

چون پرستوی بهار از قفسِ این دلِ تنگ

پَر کشیم و به در آییم ز کاشانه ی خویش

فاش گوییم اگر حرفِ دلی می دانیم

فارغ از رنگ و ریای سَر ِ فرزانه ی خویش

شاد و سرمست چو رندان خرابات رویم

شور و فریاد کنان بر در میخانه ی خویش

تا به مستی و طرب باز بر افلاک شویم

باده گیریم از آن ساقی دُردانه ی خویش

حیله در کار ببندیم و به رندی بزنیم

بوسه ای بر لب آن شاهد یک دانه ی خویش

  از برای خَمِ مویِ سیهش شانه شویم

زلف او شانه نماییم به دندانه ی خویش

هرچه داریم بریزیم به پایش ای وای

بی خود از خویش شویم و همه بیگانه ی خویش

به در ازخانه ی خویش و گُمِ از کاشانه

گُم زکاشانه ی خویش و به در از خانه ی خویش

از دلِ خویش بروییم* به سویش زین خاک

همچو سروی که بروید* زدلِ دانه ی خویش

شمعی از عشق فروزیم به میخانه ی عشق

آهی از سوز بر آریم  ز پروانه ی خویش  

ناله ای ساز بسازیم به سوز دل خود

سر به دیوار بگرییم به ویرانه ی خویش

حامد از سوزِ دلِ تنگ مکن شِکوه رفیق

با همین سوز شدی شاعرِ افسانه ی خویش

حامد زرین قلمی

18/11/90

روییدن ، رُستن (گیاه) *