قدم می زنی ...

قدم می زنی 
میان غباری از خاطراتم 
مبهوت و گنگ 
صدایی نیست ،
هر چه در من می گذری ...
هر چه در آسمانم پدیدار می شوی !
تنها ، واژه هایم را مسخ می کنی .
دلم ، سطر دلتنگی را 
خوب از بر کرده .
واژگان نگاهم ،
از میان رهگذارن می گریزد
تا در غروبی دلگیر 
میان ایوان نگاهت
به ستایش بنشیند
عجیب است
 این همه از تو لبریز شدن !
مگر می شود ،
تو باشی 
و من در تلاطم این شوریدگی 
چون قایقی شکسته 
پهلو گرفته در مسیر قدمهایت 
چشم  نگردانم ؟
مگر می شود ،
تو از کنار چشمانم بگذری
 و این تن
 در هم نشکند ...؟