از بهار چشم تو

هر روز؛عدل ظهر
کنار باغچه می روم
تا تشنگی مزمن دست هایم را
با بنفشه های کبود درمیان بگذارم
و برای غنچه های حسودی
که راز لبخند تو را می پرسند
از بهار چشم تو...
 و ساقه های بی قرار نگاه خود
بگویم و...
از صداقت رنگ
و انقلابی که بی درنگ
از شمال غرور...
تا جنوب نیاز...
رخ می دهد.
و باز
اطلسی ها
حریصانه...
به گوشه های تاریک بذر خود سر می کشند
تا جوانه های جامانده ای را جست و جو کنند
که جلوه ای از جمال تو را دارند
و جلدی از جلال تو را...
و رزها همه
در این فکرند
که از شمار خدایان
کدام خیره
تو را از سلاله ی طوبایی همزادشان ربود
و در صلب آدم آواره از بهشت نشاند...
باغچه ام
مهد گل های غریبی است
که در سبزه های باران زده
چشم های تو را جست و جو می کنند...