مِهر غم افزا

همه از مِهرگـویند ومن‌ازقـهر 
چه‌آمد بر سَرِخـوبانِ‌این‌شهر 
زِ جمعِ کــــودکانِ یک دبستـان 
فزون‌ازنیمــه‌اند ازمستمندان 
کَسی‌حالابه‌فکرِدیگری‌نیست 
ویادرخـانه‌هانان‌آوری نیست 
بمیــرم هفت باری ٬ بینِ هفته 
زِ دردی کــــه درونِ دل نـــهفته 
برای رنـــگِ زردِ دانـــش آمــــوز 
برای فقر و دردِ خانمـان سوز 
بـــرای پـــایِ بی کفــشِ گـروهی 
که کـرده‌در دلم‌غم‌راچوکوهی 
برای او که گفت آقـــا کجــــایی 
حَسَن بیهوش‌شدازبی غذایی 
نــــدارد دفتـــر و فُــــرم و کتــابی 
کتک‌از اوستا٬خــــورده حسابی 
چرا٬چـون در کَفِ صـافِ مغازه 
نوشتـــه چند خطی ٬ بی اجازه 
دلِ‌حامی‌چنین‌پُردردورنج‌است 
برایش دفتــری مانندِ گنج است 
فـــــدایِ آنــــکه دسـتِ خیـــــر دارد 
نـــــگه ٬ بر مشــــــکلاتِ غیـــــر دارد 
خـــــدایا ٬ دردِ مــــــــردُم را دوا کُن 
زِ فقـــر و رنـــج ٬ آنــــان را رها کُن 
نباشــــد آه و حســــرت بیــــنِ آنان 
و یا شـــــرمنده بهرِ لقمـــــه ای نان 
همه ٬ ســــرزنده و مســرور باشند 
زِ فقــــر و دردمنـــــدی ٬ دور باشند