طرح چشمان او...

سلام مجدد خدمت دوست عزیزم جناب توکلی.
بنده در حد و اندازه ی نقد کردن نیستم ولی چون حضرتعالی گفتید تیک نقد رو میزنم.

شماره گذاری میکنم که یادم نرود.
1-واژه ی گیسو و مو
ببینید زبان شعری شما جدید است،پس واژگان جدید هم میخواهد، اگر قرار است شعرتان به زبان کهن باشد پس باید همه واژگان اینطور باشد.
اما اگر زبان انتخابیتان نو بوده پس گیسو دیگر جایگاهی ندارد.
درباره جمع و مفردش عرض کنم که از آن جهت که موها در نقش نهاد نیست،پس واژه ی جمع ایرادی ندارد.
2-درباره ی \\\\\"که\\\\\" و \\\\\"من\\\\\"
بازهم اگر دقت کنید \\\\\"که\\\\\" در این شعر معنای حرف ربط را ندارد،اگر حرف ربط بگیریم بیت را خراب کرده ایم،چون معنای بیت تاحدودی گنگ میشود و نیاز به تفسیر دارد.
اینطور میشود
هفت نسل دل من فدای موهای تو که من(دلیلِ) فروپاشی این سلسه را میفهمم!
اگر قرار است بگویید\\\\\"دلیل آن را میفهمم\\\\\" حذف ناخواسته ای صورت گرفته که بیت را گنگ کرده.
اما اگر من باشد دیگر نیاز ندارد به دلیل و اینطور میشود
هفت نسل ..... فدای موهات،من فروپاشی این سلسله رو متوجه میشم.(متوجه فروپاشی آن میشوم.)

3-مقطع غزل
من از حرفهایتان متوجه این شدم که چون دارید فضای بی حوصلگی را بیان میکنید،بیت آخر را تعمدا ضعیف سروده اید که نشانگر بی حوصلگی باشد. اگر منظورتان این است، که بنده را قانع نمیکند.

اگر جسارتی کردم عذر خواهم چراکه شاگردی هستم دررکاب شما اساتید عزیز
درپناه حق

سلام و عرض ادب جناب توکلی عزیز
بسیار زیبا و روان سروده اید.
گفتنی ها را دوستان فرمودند و ما هم استفاده کردیم.

امّا خوب یا بد، بنده مرز بندی بین لغات نو و کهنه را نمی پسندم.
(لغات نه دستور زبان)
اگر کلمه در شعر در جای خودش بنشیند،اصل است.وگرنه صرف کهنه یا نو بودن ملاک خوبی برای قضاوت نیست.

چه بسا در معاصرینی مثل اخوان این رستاخیز واژه ها را می بینیم.
نمی دانم ما چرا باید بی خودی و از روی معیاری که خودمان آن را ساخته ایم ،ذهنمان را از گنجینه ی لغات فارسی اصیل محروم کنیم.

هفت نسل ازدلِ من کشته ی گیسوی توباد
که فـــروپاشیِ این ســلســــله را می فهمم

مثل همین لغت گیسو که بسیار زیبا و به جا استفاده شده است.

اگر هر جور آن را تغییر دهیم مراعات آن با سلسله ی مصرع دو جدشه دار می شود.
(در ضمن درود بر شما بابت ایهام تناسب لغت سلسله )

پرحرفیم را ببخشید.
تیک نقد را می زنم صرفاً برای اینکه دوستان بیشتر توجه بفرمایند.

سینا جان کامنت آخرتان را الان دیدم
.............................................................
دوستان مارا سه به یک کرده اند.زور ما که نرسید.
من از اقتضای فضا میگویم دوستان از جدال کهنه و نو. و میراث واژگان.
ببینید صحبت من این است که اگر خواجه حافظ شیرازی میگوید دوش درحلقه ی ما صحبت گیسوی تو بود،به فراخور فضای شعریست. و همین طور به اقتضای حال.
آن زمان حافظ درمحاوره هم مو را گیسو میگفته.
صرفا بحث سر واژه خاصی نیست.
سوال من این است که چرا ثقل درشعر ایجاد کنیم وقتی کار راحت جلوی پایمان است؟

اینطور ارتباط شعر با خواننده ضعیف میشود.
این واژه ی گیسو که الان قابل فهم است صدسال دیگر اینطور نیست.
این تز شما یعنی اینکه ایرج میرزا و بهار باید خودشان را مبعوث میدانستند به این که قربوس و فتراک را حفظ کنند که مگر آیندگان فراموششان نکنند
واژه ای که سه تا معادل دارد،حفظش چه فایده دارد؟
آن واژه ای را بکوشید که باید برایش یک خط توضیح داد!
درمجموع عرض کنم این شعر حال و هوایش اصلا یه گیسو نمیخورد .
این هم درست نیست که ما بگوییم چرا اینطور است،عزیزان بگویند ما میخواهیم هنجار شکنی کنیم.
یا تعمد را بهانه کنند.
هرچه غزل سرایان بزرگ معاصر میگویند با وحی منزل شود،اگر هرکسی بخواهد شیوه و اسلوب خودش را پیاده کند.میشود مثل همان کلاسپید ها!
بگذریم
درکل بنده به عنوان قطره ای از دریای این ادب و شاگرد شما عزیزان موافق صحبت هایتان نیستم.

درباره اخوان هم که فرمودید باید عرض کنم که اصلا دلیل نمیشود.چون اخوان اینطور است ماهم باید...

ابوالفضل عزیز

از اینکه بررسی و بحث را ادامه می دهی سپاسگزارم.

از شما چند بار خواهش کردم کامنت هایم را بخوانید،ولی از نظرتان پیداست که به مرور فقط چند خطی از آن بسنده کرده اید.
برادر خوبم من هم عقیده با شما هستم.در موضع خود شما

اقتضای زمان
عزیز من، بحث بنده هم همین است!!

اصالت هنر چیز دیگریست و ما همیشه به جای پرداختن به بطن و روح آثار فقط به قضاوت ظاهر می نشینیم وحاصل میشود تقابل کهنه و نو!!

یک تابلو سورئال را شما چه با رنگ فرنسوی بکشی و چه آلمانی ماهیتش همان سورئال است.......چیزی که مهم است معنایی ست که هنرمند قصد انتقالش را دارد.

این واژه ها نیستند که مسیر هنر را تعیین می کنند ،بلکه فکر و نگرش ماست که معیار است.

واژه ها ابزاری هستند برای بیان حقیقت و معنا.
خواه کهنه و خواه نو.
که در اکثر موارد هم رسایی لازم را ندارند......همان مقوله ای که ویتگنشتاین کل عمر خود را صرف آن کرد که آیا زبان قادر به بیان حقیقت هست؟
آیا خودش حقیقت دارد یا فقط راوی آن است؟
آیا از موهومات ذهن ماست یا وسیله ای برای تبیین معنا؟

این بحث مربوط به فلسفه ی هنر و زبان است که بحث آن در این مقال نمی گنجد و از حوصله ی دوستان هم خارج است.


مخلص کلام این که ، از نظر بنده ی حقیر،واژه ها لباسی هستند بر تن افکارمان ، و ما اگر خواهان ماندگاری آن هستیم باید با اصل قرار دادن معنا،از آنها بهره بگیریم.

سهل الوصول کردن معنا؟آیا این رسالت هنر و هنرمند است؟


من اصلا قائل به استفاده از لغاتی نیستم که باید برای معنایشان به لغت نامه مراجعه کنیم.......اصلا و هرگز.....این رو از سیاهه هام هم میشود فهمید.

آیا این واژگانی که روی آنها زوم کرده اید مثل گیسو ،در این دسته قرار می گیرند.
شما اگر به کسی بگویید گیسو،برق از سرش می پرد و شگفت زده می شود!؟!
فکر نمی کنم.

همین زبان ما به قدر کافی لغات حذف شده و مرده دارد ،که دیگر نیازی به حذفیات نداشته باشیم.
اگر من بجای بافتن ،بگویم تنیدن ، حرفم را کسی متوجه نخواهد شد؟!

متوجه صحبت شما هستم که می گویید ما باید زبان شعرمان به زبان معیاری که الان صحبت می کنیم نزدیک شود.
همان طور که حافظ و مولانا به زبان عصر خود شعر گفته اند.

بله درست و من هم قبول دارم........اما چرا باید واژه ای را که معنایش را بچه ای هم میفهمد،صرف این که در قدیم هم وجود داشته و شاید الان کمی کمرنگ شده باشد به زباله دان تاریخ بیاندازیم ؟؟؟

متاسفانه این بحث در ادبیات هیچ کشوری وجود ندارد به جز ما
چون زبانمان دایما در حال تغییر است و برای حفظ شکل ثبوتش برنامه ای نداریم.
+
ایرج میرزا و بهار ............ این واژه هایی را که شما مد نظر دارید اصلا لزومی به رستاخیزشان نیست که این شعرا آنها را احیا کنند.....این که بدیهی ست دوست من........باز هم می گویم منظورم واژه های منسوخ نیست
+
اخوان
اخوان بتی نیست که ما باید به اشعارش تعظیم کنیم.
مثالی بود برای این که بگویم همین غولهای ادب ما که الان سنگر هایمان برای استدلال و برهان هستند خودشان قائل به این رستاخیز بوده اند.


بحث بسیار خوبی بود.
از همگی سپاسگزارم و برای جناب توکلی و ابوالفضل عزیزم آرزوی بهترینها را دارم.