بهترین بهانه

مجویید  از من عزیزان  نشانه
که بیزار گشتم ز، یاران ز، خانه
من و تا خدا !  این بلا و غم سخت
نشسته درونم عجب  جاودانه
من آن نغمه ی جان فزای محبت
که تا گل کنم می خورم تازیانه !
نباشد به شبهای من دست مهری 
ببوسد به مهر وبه مویم زند گاه شانه 
دلم عاشق بوسه باران لطف است 
و تنهایی ام  می کشاند کناری به خانه 
خدا تا به کی زانوی غم بغل گیرم و 
خیره ماند دوچشمم به راهی فسانه ؟!  
تنم مامن تلخ غم ها شده...! با رالها
زبس گریه کردم از این غم،  شبانه
دلم عاشق ِ مهربان ،  مهوشی ! شد
که بسته است دست مرا این زمانه...
دگردرمنِ  ناله خیزِ  پر از غم نبینیید
پس از او به رویم  زشادی نشانه
غم از دل رود ،  نازرویان ِ زیبا!
به هر جا گذارم قدم عاشقانه
ولی دشمنانم نشستند خنجر به دستان
نشاید تعجب زنامردمان ، این  زمانه
پر از شادی و شور بودم جوانی کجایی؟!
به دل مانده آن حسرت جاودانه
به جای غنودن کنارِ  تن ِ نازنینی
زند ناخوش احوالی سرنوشتم جوانه
چنان پیر گشتم به دوران از این غم
که دیگر ،   ندارم هوای سرود و  ترانه
مجویید در من نشان سلامت محبت
:کران تا کران حسرتی بی کرانه "
عجب نیست رفتن زدیوانه خانه...!
دلم سیر و دنیا به دنبال  دانه
نجویید از من نشانی پس از او
که خود گفته بودم شبی این فسانه
به یارم بگویید پس از آنهمه دلبری ها
شکست درد هجران  پرم بی بهانه
و افسوس قسمت نشد باز بینم 
رخت...!  نازنین مهوش من یگانه
تو عیسیی من بودی و من زلیخا 
به دنیا برای شفا بهترینم بهانه 
 
 95/6/16