مالــک اشتــــر ز راهـــی مــی گــذشت
در غــــروب کـــوفـــه ی پــــر رمــز و راز
نـوجـــوانــی بــــا جســــارت پـــرت کرد
سمــت آن ســــــردار فحـلِ ســـرفـــراز
آشغالــی ، شــیء نــاجــوری ،خســی
تـــــــا بخنـــدانـــد رفیقــــان را بـــه نـاز
یک تن از آنــــان کـــه مالک را شناخت
بـــــا دلی لـــرزان لب از هـم کـــرد باز
گفـــت:آیــــــا مــــرد را نشناختـــــی؟
گفت:نی ، نی ،کیست آن ناکوک ساز
گفت:ســـــــردار سپـــــاه مسلمیـــن
مالک اشتــــر یــــلِ دشمــــن گــــداز
هست آن مـــرد و تـــواش نشناختی
کـــز حقیقت روی کــــــردی بــر مجاز
نـــوجـــوان تــــا نــــام مالک را شنید
لــــرز لــــــرزان در فــــرود و در فـراز
رفـــت از وی معـــذرت خواهــی کند
یافتـــش در مسجــــدی بـــا اعتــزاز
دیــــد مالک را کـه در عیـن خضـــوع
هست بـــــا محبــــوب در راز و نیـاز
صبـــر کــــرد و روی پایــش اوفتــاد
چون کـــه پایان یافـت مالک را نماز
نوجوان چـــون طفل مادر مرده ای
ضجّه می زدمعذرت میخواست باز
گفت بـــا او فــــارِس میـــدان دین
مالک اشتــــر به خوبــــان همتراز
کهنه سربــازی که درهرجنگ بود
پـــرچـــــــم اســلام زو در اهتـزاز
غم مخور ، برخیز و نزد چون منی
چونکه دشمن نیستی خودرامباز
من همان دم کــــز تو کار ناپسند
ســر زد ای فرزنــــــد نیک دلنواز
از صمیم جـــان و دل بخشیدمت
آمدم آنگـــه سوی مسجد به تاز
وین نمــاز از بهــــر آن بگزاشتم
تا تو را بخشد خــدای چاره ساز
نوجوان ، شرمنده ،تا پایان عمر
کـــرد از آزار مـــــــردم احتـــراز.
درود استادبزرگوارم
حکایت زیبایی را به نظم کشیدید
وبه زیبایی هرچه تمام تر