برای تو

به نام او که اوست
عمر گذشت
و خورشید در پس ابر در حسرت تابیدن مرد
و جویبار در آن بادیه خشک به معراج رسید
و بیابان در سوگ، در البسه ظلمت خویش نالان است
کنون یاد تو باقیست
و در این پیکر خشکیده من عمری نیست
اشک ها سلسله حسرت توست
من در این پهنه شب
پشت این بغض که از ان تو است مسکوتم
روی دیوار اتاق دل خویش ، نور از چهره تو می سازم
من در اینجا بی تو روی خط تقدیر
گرچه می دانم که این راه کجاست...،بی تو انگار که سالهاست گم شده ام
من در اندیشه تو می مانم
و بیابان شاهد
که سراب رخ زیبای تو را بوسیدم
به همان قطره خشکیده جویبار قسم
من به پاکیه تو فریاد زنم تا عرشش
و بر آن خالق زیبایی تو نقد زنم..
مصلحت چیست که عمری به فراق، کفر خالق گویم
و اگر نیست در این راه مجال..
تو بدان شکی نیست
و ز من حاشا نیست
من در اندیشه تو می مانم
نیما آسمند
۱۳۹۵/۴/۷ ۳:۰۱ بامداد