گلایه

الا ای خالق آدم،تماشاکن جهانت را

تماشاکن دنیای عجیب بندگانت را

به حکم سیب،در فصل هبوط خویش میمیرند

تمامش کن این زنگ فجیع امتحانت را

من از آغاز میسوزم،جهان همرنگ برزخ بود

زمین همبستر مرگ است، برگردان زمانت را

شدم درگیر علیّت،هُبَل فرمانروایی کرد

برای باور بودن،نشانم ده نشانت را

کسی اینجا نمیخندد،کسی دستی نمیگیرد

ببین در مسند قدرت،تمام دشمنانت را

سیاهِ عشق پوشیدم ،عزادار غم عشقم

به یاد عشقبازیها بنوشم ،شوکرانت را

صدای ناله ی ققنوس،غمگینانه میپیچد

بسوزد بال و پر راچون،بهاری نیست خزانت را

به رستاخیز محتاجم،جهنم سهم آدمهاست

بهشت ارزانی تزویر،قیامت کن جهانت را

مسعودمهرابی