شهر من

ای بی پرنده ترین شهر شهر من که آسمان تو را سنگ چین کرده اند و بین دو رویش واژه از دهانت چند قرن تخم سکوت پاشیده اند آیا روز دوباره بر حوالی تو سایه خواهد افکند؟ ای حماسه خون و خاک و خاکستر که اسطوره هایت به طرز فحیعی معتاد شده اند و بغض هایت از حجم بزرگ درد به خود می پیچند آن هنگام که سگان گله ات از فرط شهوت انبوه گزگان را یدک می کشند دسگز هیچ مرغزاری خواب آسوده ی گله ای را به دوش نخواهد کشید کدامین دست باید از آستین خداوند به در آید تا مردمان خسته از رنج و ماران خفته یر گنج را در ترازوی عدالت بگذارد