نیکی

آری کبوده غرورش به قامت است و باد
بر سینه ی سپر شده اش سرنیزه می زند

دلخوش به جاودانه ی خویشیم و دست مرگ
بر راه ما دامی به صد نیرنگ می تند

آهوی تیزپا و گریزان که می روی
زنهار از بندی که در پای تو افکند

پیمانه ی بلوری ما پر که شد ز درد
تیر از کمان برون جهد کاین جام بشکند

در مکتب هستی به ما گفتند بارها
غافل مباش یک دم از این پند مستند
خوش باش و نیکی کن که دست نقشبند دهر
بر صفحه ی دلها به یادت نقش می زند

حبیب کیانی قلعه سردی