شبی از بیــــــــقراری رو بــسوی آسمان کردم
زدلتنـــگی برای یـــــار خلــــــوت را نشان کردم
به مــژگانِ سـیاهِ شب نشستم گوشه ایی تنها
ز شـــــوقِ دیدن دلبـــر چو قصدِ ترکِ جان کردم
در اندم چشــم را آویختـــم بر شاخه های شب
هــــــوایِ دلبـــــرِ مه پیـــــــــــکرِ مازندران کردم
سلامی کرده ام گفتا به چشمک،السلام ای یار
در آنشب رازِ دل با او ، اشـــــارت ها بیان کردم
چـــــراغِ بــزمِ تـارم شد ز تنهایی عــــروسِ شب
هــوایِ یِــنگه ی ان اَختــــرِ سـوســو زنان کردم
شـــدم دنبـــــاله دارِ اَنجُمِ افــــــلاکِ فرشی ، آه
شبـــم را در وصـــالِ او به دل ، جنّت مکان کردم
بچشمک کشت مارا وی دران خلوت سرای شب
به مثــلِ یــونـسِ عاشــق منم ترک از جهان کردم
شعر : یونسی یونس
بر وزن :مفاعیلن / مفاعیلن / مفاعیلن / مفاعیلن
...........................................................
شاخه ی شب :استعاره از پرِستاره
عروس شب : ایهام از ستاره (معشوق)
ینگه : دنبال رو ی عروس
..................................................................