(( کودکم می میرد . . قلمت کو شاعر ؟ ))

\" تقدیم به کودکان سومالی \"

(( کودکم می میرد . . قلمت کو شاعر ؟ ))

آن سوی ملک سلیمان دشتی ست

که در آن کودک پژمردۀ شهر ،

آرزوئی دارد . .

آرزویش ؟ نه ، . . چنان نیست بزرگ

به فرو بردن آسودۀ یک تکۀ نان

به گوارائیِ نوشیدن یک جرعۀ آب

و به دستان تو می اندیشد . .

من از آن مصرع طوفانیِ چشمش خواندم

این سرازیریِ کوبندۀ مرگ

برده بود از یادش :

در صباحی که گذشت ، خواهر کوچک او

مثلِ یک ماهی افتاده برون از دریا

پیش بیگانگیِ چشم هزاران انسان ،

دست و پائی زد و مُرد . .

مادری را دیدم

که به چشمان پر آرایۀ من زل زده بود

بغض در دل می کاشت . .

آتشین ، آه کشید

. . وقت پژمردنِ دستانش بود

نفسِ آخر او . . تهِ این جمله رسید :

مگذار ،

هم نوعت

برود از خاطر

کودکم می میرد . . قلمت کو شاعر ؟

...........................

عماد بهاری - شهریور1390