در من گورستانی ست که تمام مردگانش

‌ هر روز با شاخه های گل رز

به دیدنت می آیم،

که خارهایش تمام وجودم را

زخمی کرده است،

و شبها برایت شعر میخوانم

بی حضورت،

بی آنکه باشی،

و در شعر هایم

انقدر ضجه میزنم.....

که تمام بند بندش

ردیف به ردیف

بی هیچ استعاره ای

وزن دلتنگی مرا

به گوش تویی که نمی شنوی

میرساند.......

در من گورستانی ست

که هرشب تمام مردگانش

برایم از وحشت روزهای

رفته می گویند،

و آینده ای که مرا بی تو

به زندگی اجباری فرا میخواند....

انقدر در شعر هایم

از تو گفته ام که،

هیچ یک ترا برای من نیاورد....

منم ویک آغوش نبودنت....

و دیوارهایی که هرشب جور شانه

های ترا میکشند......

#کبری _مینایی_ جاوید



.